و باز زمین 

آبستن رخدادی تازه

سینه اش را از رنج زمستان می درد

و آسمان،اندام برهنه اش را

برای هم آغوشی بهار

غسل می دهد

ترانه باران 

باز آسمان طاقش را ریسه بسته 

و بر دهل می کوبد

سپیده دم گونه ی زمین سرخ 

از هم آغوشی بهار

به شکوفه می نشیند...