آشفته دلان را هوس خواب نباشد

شوری که به دریاست به مرداب نباشد

هرگز مژه بر هم ننهد عاشق صادق

آنرا که به دل عشق بود خواب نباشد

در پیش قدت  کیست که از پا ننشیند

یا زلف تو را بیند و بیتاب نباشد

چشمان تو در آینه ی اسک چه زیباست

نرگس شود افسرده چو در آب نباشد

گفتم شب مهتاب بیا نازکنان گفت

آنحا که منم حاجت مهتاب نباشد