نخفته ایم که شب بگذرد ، سحر بزند

که آفتاب چو ققنوس ، بال و پر بزند

نخفته ایم که تا صبح شاعرانه ی ما

از ره رسیده و همراه عشق ، در بزند

نسیم ، بوی تو را می برد به همره خود

که با غرور ، به گل های باغ سر بزند

شب از تب تو و من سوخت ، وصل مان آبی

مگر بر آتش تن های شعله ور بزند

تمام روز که دور از توام چه خواهم کرد ؟

هوای بستر و بالینم ار ، به سر بزند ؟

چو در کنار منی کفر نعمت است ای دوست !

دو دیده ام مژه بر هم ، دمی اگر بزند

بپوش پنجره را ، ای برهنه ! می ترسم

که چشم شور ستاره ، تو را ، نظر بزند

غزل برای لبت عاشقانه تر گفتم

که بوسه بر دهنم عاشقانه تر بزند