یا دوباره آغاز کنیم،

مسیری را که در میانه راهش بریده ایم.

بیا دوباره به آغاز راه برگردیم.

این بار

چشمهایمان را نمی بندیم،

این بار

برای رسیدن به مقصدی که در انتهای راه نبود،

گامهایمان را تند نمی کنیم.

هستی من!

این بار که راه بیفتیم،

دستهای هم را می گیریم،

قدمهایمان را یکی می کنیم،

و از زیبایی های مسیر لذت می بریم:

از رقص بیدهای مجنون در نوازش نسیم،

از آوای آب در ستایش صبح،

از بیقراری گنجشکها در هجوم سحر

و از گرمی دستانی که می فشاریم،

گرفتن لبهایی که به بالای ابرها می رساندمان،

به همسایگی با ماه،

همسفرگی با خورشید.

بیا دوباره آغاز کنیم،

سفر به ناکجاها را

در کنار کسی که دوستش داریم.