تو را دوست می دارم

به سان ِ کودکی

که آغوش ِ گشوده ی مادر را!

شمع ِ بی شعله ای که جرقّه را!

نرگسی که آینه ی بی زنگار ِ چشمه را!

تو را دوست می دارم

به سان ِ تندیس ِ میدانی بزرگ،

که نشستن ِ گنجشک ِ کوچکی را بَر شانه اش

و محکومی 

که سپیده ی انجام را!

تو را دوست می دارم!

به سان ِ‌ کارگری

که استوای روز را،

تا در سایه ی دیوار ِ دست ْ ساز ِ خویش

قیلوله می کـُنـَد!