عشق را بی معرفت معنا مکن
زر نداری مشت خود را وا مکن
گر نداری دانش ترکیب رنگ
بین گلها زشت یا زیبا مکن
خوب دیدن شرط انسان بودن است
عیب را در این و آن پیدا مکن
دل شود روشن ز شمع اعتراف
با کس ار بد کرده ای حاشا مکن
ای که از لرزیدن دل آگهی
هیچ کس را هیچ جا رسوا مکن
زر به دست طفل دادن ابلهی است
اشک را نذر غم دنیا مکن
پیرو خورشید یا آئینه باش
هــرچه عریان دیده ای افشا مکن
ای بس آبادی که بومِ یوم شد
بر سر یک مشت گل دعوا مکن
چون خدا بر تو خدائی میکند
اضطراب از روزیِ فردا مکن
متحّد گردید و طوفان شد نسیم
دوستی با بی سر و بی پا مکن
پشت بر مهراب دل کردن خطاست
قامتت را جای دیگر تا مکن
چون به شمعی میرسی پروانه باش
وز نگاه این و آن پروا مکن
پیش بیرنگان که مست حیرتتند
گر دورنگی می کنی با ما مکن
گر ز آب بِرکه می ترسی "پریش"
دعوی غوّاصی دریا مکن