باز هم از تو نوشتم، بدنم می لرزد
من نفس می زنم و پیرهنم می لرزد

آمدم فال بگیرم، مثلا یلدا بود
شعری آمد که همه جان و تنم می لرزد

بعد ِ تو یاس خزان کرد، قناری ها مُرد
بغض را می خورم اما دهنم می لرزد

بی تو تهران و من و قصه ی سرگردانی
پای رفتن نه، ولی آمدنم می لرزد

قلبِ من می تپد اما به خدا بعد از تو
هر دلی را که فقط می شکنم می لرزد

مثلِ یک حلقه ی اشکم که بلاتکلیف است
یک نفس مانده به جاری شدنم می لرزد

پِلکِ من می پرد و حادثه ای در راه است
مُژه بر هم بزنم یا نزنم می لرزد

مُرده باشم، تو صدایم بکنی باور کن
بند بندِ من و بندِ کفنم می لرزد