درحال طرب در دل تب می سوزم                     

                                            از دست فلک همچو رطب می سوزم

می پیچم و در بیچش اندام تو من                     

                                            از تشنه گی حسرت لب می سوزم

ای کاش که ما را شبی می بلعید                     

                                           با عطر تنت در دل شب می سوزم

کس واژه عشق و کفر معناش نکرد                     

                                          این چیست که در دست طلب می سوزم

از سرخی سیب لب حواست که من                  

                                           آدم شده از دوری رب می سوزم

عمریست نو ید و سخن عشق زبانش               

                                            از دست همه سیب و سبب می سوزم