زمستان 

معشوق من است 

مردی که حافظه ای سپید دارد

و گردن بلندش را

با غرور بالا می گیرد

زیر برف ها به قوی زیبایی می ماند

که روی دریاچه ی یخ زده ای می رقصد

در آغوشش می کشم

آب می شود

و می ریزد

انگار هیچوقت نبوده

مرد مهاجری که قرار بود گرمم کند