من یار مهربانم، اما کمی گرانم         چون جنس باد کرده در دست ناشرانم

درکل به قول ایشان کم سود و پر زیانم        من گرچه اهل ایران این ملک شاعرانم

زیر هزار نسخه باشد شمارگانم        مانند حال زائو در وقت زایمانم

یا لنگ فیلم و زینکم یا گیر این و آنم        گیرم اگر مجوز من یار پند دانم

از این ممیزی ها سرویس شد دهانم!        اغراق اگر نباشد صفر است راندمانم

یک روز رفتم ارشاد با این قد کمانم        گفتم بده مجوز ای راحت روانم

گفتا تو را برادر یک سال می دوانم        در تو عقایدم را با زور می چپانم

گفتم نمی توانی گفتا که می توانم        گفتم کنم شکایت گفتا که بر فلانم!

از حرفهای او سوخت تا مغز استخوانم        من یک کتاب خوبم عشق است ترجمانم

نه  عامل خلافم نی در پی مکانم!        محبوب اهل فکرم منفور طالبانم

فعال در مسیر آزادی بیانم        خواننده گر کزت شد من ژان وال ژآنم!

من وارث پاپیروس از مصر باستانم        هم خبره در سیاست هم اقتصاد دانم

بسیار حرف دارم با آنکه بی زبانم        شاگرد فابریکِ جبار باغچه بانم

درد دلم شنیدی؟ حالا بخر بخوانم        از بسکه شعر گفتم کف کرد این دهانم

حسن ختام بیتی است کآمد نوک زبانم        از خطه بیابان  گفته سعید جانم:

«من شاعری جوانم منهای گیسوانم»!من یارمهربانم، سرویس شده دهانم!

دشوار عشق بر دلم آسان نمی‌کنی
درد مرا به بوسی درمان نمی‌کنی

بسیار گفتمت که زیان دلم مخواه
گفتن چه سود با تو که فرمان نمی‌کنی

هجر توام ز خون جگر طعمه می‌دهد
گر تو به خوان وصلش مهمان نمی‌کنی

با تو حدیث بوسه همان به که کم کنم
کالا حدیث زر فراوان نمی‌کنی

جان می‌دهم به جای زر این نادره که تو
از زر حدیث می‌کنی از جان نمی‌کنی

یک چشم زد نباشد کز بهر چشم زخم
قرب هزار جان که تو قربان نمی‌کنی

چون زور آزما شده دست جنون تو
خاقانیا تو فکر گریبان نمی‌کنی

خاقانی

بکش ار کشی به تیغم ، بزن ار زنی به تبرم
بکن آنچه می‌توانی که من از تو ناگزیرم

همه شرط عاشق آنست که کام دوست جوید
بکن ار کنی قبولم ، ببر ار بری اسیرم

سر من فرو نیاید به کمند پهلوانان
تو کنی به تار مویی همه روزه دستگیرم

نظر ار ز دوست پوشم که برون رود ز چشمم
به چه اقتدار گویم که برون شو از ضمیرم

ز جهان کناره کردم که تو در کنارم آیی
مگر ای جوان رهانی ز غم جهان پیرم

تو به راه باد گویا سر زلف خود گشودی
که ز مغز جای عطسه همه می‌جهد عبیرم

طلب از خدای کردم که بمیرم ار نیایی
تو نیامدی و ترسم که درین طلب بمیرم

مگرم نظر بدوزی به خدنگ جور ورنه
همه تا حیات دارم نظر از تو برنگیرم

به هوای مهر محمود چو ذره در نشاطم
که چو آفتاب روزی به فلک برد امیرم

قاانی