سعدی

لا ابالی چه کند دفتر دانایی را                                              طاقت وعظ نباشد سر سودایی را 

اب را قول تو با اتش اگر جمع کند                                        نتواند که کند عشق و شکیبایی را

دیده را فایده ان است که دلبر بیند                                   ور نبیند چه بود فایده بینایی را

عاشقان را چه غم از سرزنش دشمن و دوست              یا غم دوست خورد یا غم رسوایی را

همه دانند که من سبزه خط دارم دوست                       نه چو  دیگر حیوان سبزه صحرایی را

من همان رو دل و صبر به یغما دادم                                که مقید شدم ان دلبر یغمایی را

سرو بگذار که قدی و قیامی دارد                                     گو ببین امدن و رفتن رعنایی را

گر برانی نرود ور برود باز اید                                              ناگریز است مگس دکه حلوایی را

بر حدیث من و حسن تو نیفزاید کس                             حد همین است سخندانی و زیبایی را

سعدیا نوبنی امشب دهل صبح نکوفت                         یا مگر روز نباشد شب تنهایی را