گل به گل ، سنگ به سنگ این دشت
یادگار ان تواند
رفته ای اینک و هرسبزه و سنگ
در تمام در و دشت
سوگواران تواند
در دلم ارزوی امدنت می میرد
رفته ای اینک اما باز بر می گردی؟
چه تمنای محالی دارم
خنده ام می گیرد