عطارنیشابوری

قلبی است مرا در بر رویی است مرا چون زر            ‏‎این قلب که برگیرد زان روى چه برخیزد
‏‎تا در تو نظر کردم رسوای جهان گشتم                    ‏‎آری همه رسوایی اول ز نظر خیزد

‏‎گفتی چو منی بگزین تا من برهم از تو                    ‏‎آری چو تو بگزینم، گر چون تو دگر خیزد
‏‎بیچاره دلم بی کس کز شوق رخت هر شب                ‏‎بر خاک درت افتد در خون جگر خیزد

‏‎چو خاک توام آخر خونم به چه می‌ریزی                 ‏‎از خون چو من خاکی چه خیزد اگر خیزد
‏‎عطار اگر روزی رخ تازه بود بی تو                       ‏‎آن تازگی رویش از دیده ‌تر خیزد