اومَدم نیگات کُنم دلُم هَواتِ کِرده بود

بخدا دلُم هَوُی چیشُی سیاتِ کِرده بود

هَنوزَم موواتِ اَی بیفشونی دل می بری

ها عامو دلُم هَوُی مووُی کوتاتِ کِرده بود

بازم اَی خواسی اَزُم بونه بیگیری جَر کُنی

بی بُکُن دلُم هَوُی همی ئی کاراتِ کِرده بود

هر جُ از مهرُ وفا می خوان بگن اسم شُمان

دل من هَوُی تُ وُ مهرُ وفاتِ کِرده بود

دَمِ رُو صِدُی قشنگت تو گوشُم زنگ می زنه 

بی جهت نیس که دلُم هَوُی صداتِ کِرده بود

تو نیگات شرمُ حَیُی هَس که آدم حَظ می کنه 

دل هَوُی نِیگُوی پُر از شرمُ حیاتِ کِرده بود

هر کاری می خُی بُکُن آمو حالُ از پیشم نرُ

بیذُ خوب نبگات کنم دِلُم هواتِ کِرده بود.

همرنگ گونه های تو مهتابم آرزوست

چون باده لب تو می نابم آرزوست

ای پرده پرده چشم توأم، باغ های سبز

درزیر سایه مژه ات، خوابم آرزوست

دور ازنگاه گرم تو،بی تاب گشته ام

برمن نگاه کن، که تب وتابم آرزوست

تا گردن سپید تو گرداب رازهاست

سرگشتگی به سینه گردابم آرزوست!

تا وارهم ز وحشت شب های انتظار

چون خنده ی تو مهر جهان تابم آرزوست.

ﻣﺮﺍ ﻣﻬﻤﺎﻥ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﺑﮑﻦ ﯾﮏ ﻋﺼﺮ ﭘﺎﯾﯿﺰﯼ

ﻫﻤﺎﻥ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﭼﻮﻥ ﯾﮏ ﺍﺳﺘﮑﺎﻥ ﺳﺮﺥ ﻟﺒﺮﯾﺰﯼ

ﺭﻫﺎ ﮐﻦ ﻣﻮﯼ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﺴﯿﺮ ﺑﺎﺩ ﺗﺎ ﻋﻄﺮﺵ

ﮐﻤﯽ ﺑﻠﻮﺍ ﮐﻨﺪ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﻧﯿﺸﺎﺑﻮﺭِ ﭼﻨﮕﯿﺰﯼ

ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﯾﺪﻡ ﺑﺎ ﻟﺒﺎﺱ ﺗﻮﺭ ﺧﻮﺵ ﺭﻧﮕﯽ

ﻏﺰﻝ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﯽ ﻭ ﺩﺍﺭﯼ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﭼﺎﯼ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﯼ

ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺷﻬﺮﻩ ﺩﺭ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﺍﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﺣﺴﺎﺩﺕ ﻭﺍﺭ

ﻧﮕﺎﻫﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﺁﻥ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ِ ﺗﺮﮎ ﺗﺒﺮﯾﺰﯼ

ﺷﺒﯽ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺑﺰﻥ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﻫﺎﯼ ﺗﻠﺦ ﻣﻦ ﺍﯼ ﻋﺸﻖ

ﺧﻮﺷﻢ ﺣﺘﯽ ﺍﮔﺮ ﺑﯿﻨﻢ ﺑﻪ ﮐﺎﻣﻢ ﺯﻫﺮ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﯼ

مست مستم

هر طرف که نگاه می کنم 

عشق است و صمیمیت

و من بی تو به تماشا نشسته ام

مستی و حال و هوای بودن با تو

ایمانی می شود به بزرگی عشق

تا اقرار کنم به عاشق بودن

و احساسم خطی می شود 

تا برایت بنویسم 

دوستت دارم

عشقم تو را کم دارم

می دانم می خوانی و لبخند می زنی...

یک لبخند ساده

یک دوستت دارم

یک چشمک بی چشمداشت

تمام این ها 

برای یک عمر کنارت ماندن کافی ست

مرا به لطافت باران رساندی...