ﻣﺴﺎﻓﺮ ﻣﻦ !
ﻣﺴﺎﻓﺮ زﻣﯿﻨﻲ ﺧﺎک آﻟﻮده ام
ﺑﮕﺬار ﭼﻤﺪاﻧﺖ را
ھﻨﻮز در آن ﻛﻮﭼه ی ﻗﺪﯾﻤﻲ
ﺑه ﯾﺎد ﺗﻮﺳﺖ زنی ..
از ﭼه ﻣﻲ ھﺮاﺳﻲ ؟
آﻏﻮﺷﻢ
ﺑه ارﺗﻔﺎع دﻟﺘﻨﮕﻲ ام
ﺑﺰرگ اﺳﺖ ھﻨﻮز
ﻣﺴﺎﻓﺮ ﻣﻦ
ﻛﺎش اﻧﺪﻛﻲ
ﺟﺪی ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﻲ
دﻟﺘﻨﮕﻲ ام را

..............................................
..............................................
.............................................
.............................................
اﯾﻨﮫﺎ ﻧﻘﻄﻪ ﻧﯿﺴﺖ...
اﯾﻨﮫﺎ ﺣﺮﻓﮫﺎی ﻣﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎد آﻧﮫﺎ
را ﺑﺮده اﺳﺖ...
ﭼﻪ ﻧﺎﺗﻮاﻧﻢ ﺑﻌﺪ ازرﻓﺘﻨﺖ...
وﭼﻪ ﺑﯽ واژه..

لاکلنگ را دوست ندارم
که شرط بالا رفتن من ، پایین آمدن تو بود
بیا روی تاب دو نفره بنشینیم...

دلــــــهره هــایــت را
بــﮧ بــاد بده ..
اینجـــــا
دلــی هســـت 
کــﮧ براـی آرامشـــت
دســـت بــه آســمــآن دارد

نیا باران
زمین جای قشنگی نیست؛
من از جنس زمینم خوب میدانم:
در اینجا قدر مردم را به جو اندازه میگیرند...
نیا باران 
پشیمان میشوی از آمدن؛
زمین جای قشنگی نیست؛
در ناودان ها گیر خواهی کرد...
نیا باران
در اینجا قدر نشناسند مردم؛
در اینجا شعر حافظ را به فال کولیان در به در اندازه میگیرند...
نیا باران... نیا باران... نیا باران