تو از هر در که باز آیی بدین خوبی و زیبایی
دری باشد که از رحمت به روی خلق بگشایی
ملامت گوی بیحاصل ترنج از دست نشناسد
در آن معرض که چون یوسف جمال از پرده بگشایی
به زیورها بیارایند وقتی خوبرویان را
تو سیمین تن چنان خوبی که زیورها بیارایی
چو بلبل روی گل بیند زبانش در حدیث آید
مرا در رویت از حیرت فرو بسته است گویایی
تو با این حسن نتوانی که رو از خلق در پوشی
که همچون آفتاب از جام و حور از جامه پیدایی
تو صاحب منصبی جانا ز مسکینان نیندیشی
تو خواب آ لوده ای بر چشم بیداران نبخشایی
گرفتم سرو آزادی نه از ماء معین زادی
مکن بیگانگی با ما چو دانستی که از مایی
دعایی گر نمی گویی به دشنامی عزیزم کن
که گر تلخست شیرین است از آن لب هرچه فرمایی
گمان از تشنگی بردم که دریا در کمر باشد
چو پایابم برفت اکنون بدانستم که دریایی
تو خواهی آستین افشان و خواهی روی در هم کش
مگس جایی نخواهد رفتن از دکان حلوایی
قیامت می کنی سعدی بدین شیرین سخن گفتن
مسلم نیست طوطی را در ایامت شکر خایی
نمیدانم . . .
من انتظار نداشتم با این برف محض روبرو شوم
من انتظار نداشتم با این عشق محض روبرو شوم
این مرغان خفته در لعاب کاشی ها به ما اعلام می کنند
این عشق محض در آن برف محض آب می شود
اگر بدانید که من چگونه تاک را سوختم
در روز آدینه دیدم
حتی فرصت نبود آن عشق محض را انکار کنم
از بس در عمر خرابه ها دیدم
گریه کودک در روز آدینه دیدم
از بس در عمر جاسیگاری های انبوه
از سیگار های سوخته دیدم
که صاحبان آنها مرده بود
از بس در عمر روز ویرانی دیدم
که محتاج شهادت کسی نبود
گاهی دیده بودم
عمر یک شعله کبریت
از عمر یاران من بیشتر بود
گاهی دیده بودم
کسی در باران به دنبال نشانی خانه ای بود
پس از آنکه من نشانی را گفتم ناگهان
آتش گرفت و خاکستر شد
من در عمرم کسانی را تسلی دادم که
سر انجام این خیابان به پایان می رسد
و آن کسان مرا تسلی دادند که در انتهای این خیابان
یک سبد انگور در انتظار من است.
این عشق محض
این برف محض را
در میان دیوان حافظ
به امانت می گذارم که بماند
تا کی بماند
نمی دانم
تا چند ساعت
نمی دانم
..........