چقـدر دوست دارم دوست داشتنت را ... !!

     دوست داشتـن تـــویی کـه ممنـوع ترینی برای مــــن

 

چقـدر دلم هوایت را دارد ... !!

     هوای تــــــویی که حق نفس کشیـدن در هوایت را نـدارم

 

چقـدر آرامش میدهی به مـن !!

     تـــــویی کـه حق آرامش گرفتـن از وجودت را ندارم

 

چقـدر زیبا نوازش میکنی روحـم را !!

     تـویی کـه حق نوازش روحت را ندارم

 

چقـدر خوب است بـودنت !! 

     تــــویی کـه حق با تـــــو بودن را ندارم ...

 

به یادت و برایت نوشتـن زیباست .....

بخـوان و دم مزن ... 

      

     بدان ...

             

               فقط بدان که ... 

 

                         می خواهمت ..... .

                                         

                                         می دانم کـه می دانی .... !!!

در بازوان بهار
احساس من از شاخسار کاج گذشت
در ساحل چشمانت به گل نشست
چکیدم بر ابر ابروهایت
و باریدم تا سر انجام مژگانت .
گونه هایت پر بار میشوند که آبی میشوی
تا ثریا چشم می اندازم
و ساز رفتن را کوک میکنم
مضراب میرقصد و سیمهای رابطه می رقصاند
دختر قاصدک
چگونه در باد
خاطراتش را به مستی
بر آفتاب حک میکند
در بازوان بهار ...

آه ای کسی که شرح تو بیتابی من است!

                     چشمان تو بهانه ی بی خوابی من است

 در باغ صورتت که بهاریست هر نفس

                          لبهای تو شکوفه ی عنابی من است
  از تیرگی زلف تو تا ماه چهره ات

                            قلبم گواه هر شب مهتابی من است

 از حسن مهر توست که اینگونه آفتاب

                             در آسمان پنجره ی آبی من است

 امید لمس دست تو تا روز دیدنت

                                تنها دلیل محکم پایابی من است

خانم! همیشه ابر شما روی چتر ماست

                            هرچند استعاره در این حال هم خطاست

اندام ارتجاعی چترم که سفت بود

                               در زیر بار ابر شما لنگ در هواست

گاهی که دست بی نمکم شور میشود

                               شک میکنم،نکند آشپز دوتاست؟؟؟!!!

مفعول تو منم تو مرا سیر کرده ای

                           فعلی که تک گواه بر آن هم فقط خداست

اثبات میشود که دروغ است لطف تو

                               شاهد کم است و الاالله،لا ال...ا ست

حکمی که میدهند به زاری و التماس

                                   در ناله هاست که اثبات ادعاست

خانم!وضو،بهانه ی چتر است بر نماز

                            اینجا تمام مغلطه در شک به اقتداست

ه من فرصت بده تا مرز خوبی را

به حد قلب تاریکی ِ فردایم بیاموزم....

به من فرصت بده تا لحظه های با تو ماندن را

به وقت ِ قلب ِ تنگ و شام کوتاهم بیاموزم.

دلم تنگ شب و صبح و غروب و صبحگاهی هاست...

برای لحظۀ آرامش رویا و امید و خیال ناب آینده

دلم تنگ نسیم عشق  پرباریست

که گهگاه از خیال مست چشمانت  چو خورشیدی

به چشمان ترم میریخت.

گرفت از بی تو بودنها  دل  بیچارۀ قلبم

زمانی زمهریری  بود دل  ،در غربت تنهایی  محوش.

و تو داغی شدی بر تارک سردی  دستانش

و جنبیدی  و رویاندی زمان رویش عشقت   گل عاشق پرستم را.  

به من فرصت بده  ...گرمای شیرینم !

به من فرصت بده  ...  آتشگه احساس!

که تک برگ گل خشکیده از سرمای  عشقی سرد 

عروس مرده ی احساس  بی مهری

دوباره .. با حضور داغ ایثار تو گُر گیرد.


دمی فرصت بده تا  زنده بودن را بیاموزد.

به تن فرصت بده  تا  با تو بودن را  بیاندیشد.

                                             بیارامد. بیاساید.