باورت بشود یا نه
روزی می رسد که دلت

برای هیچ کس به اندازه من تنگ نخواهد شد

برای نگاه کردنم، خندیدنم
و حتی اذیت کردنم!
برای تمام لحظاتى که در کنارم داشتی
روزی خواهد رسید

که در حسرت تکرار دوباره من خواهی بود
می دانم روزی که نباشم

هیچکس تکرار من نخواهد شد.

من که هر وقت عجله‌ای در کار بود
کلید را در جیبم پیدا نمی‌کردم،
طبیعی بود اگر جمله‌ی "دوستت دارم" را

به موقع در دهانم پیدا نکنم.
تو مثل تمام معشوقه‌های دنیا
دیرت شده بود و باید می‌رفتی،
رفتی،
و من بعد از رفتنت بارها گفتم دوستت دارم،
بارها و بارها ...
مثل دیوانه‌ای که رو به خیابان ایستاده،
و کلید را مدام در قفلی می‌چرخانَد که نیست

کیستی که من

این گونه به جد
در دیار رویاهای خویش
با تو درنگ می کنم

نیاز دارم به شنیدن صدای تو

اشتیاق به بودن در کنار تو

و درد سودا زده ای

از سر نبودن نشانه های باز آمدن تو

شکیبایی،

شکنجه ی من است

نیازی مبرم دارم به تو،

ای پرنده عشق

به مهر تابناکت بر روز یخ زده ام

به دست یاری دهنده ات بر زخم هایم

که راویشان هستم

آه!

نیاز،

درد،

اشتیاق

بوسه های پر دوامت، مایه ی حیات من

ناکامم بگذار تا بمیرم با بهار

از وقتی که رفته ای، گل من، دوست دارم که باز آیی

تا آرام کنی معبد اندیشه را

که با نور ازلی‌اش نابود می کند مرا

ما دیر رسیدیم به هم

خیلی دیر

آنقدر که پاهایم

برای رسیدن به تو

می‌دود اما نمی‌رسد

دستانم

دل آشفتگی‌هایم را

در دل شب تاب می‌دهد

تا آرام گیرم

چشمانم

همیشه نگران احساس توست

و طفلک دلم

مدام غم دوست داشتنت را

به جان می‌خرد

نازنینم

کمی از مهرت را

برای من نگه دار

من تمام جانم را

برایت کنار گذاشته‌ام...