آفت زده باغ دلم در جستجوی نام تو
تو هستی وتو نیستی، منم پی سلام تو
نه آسمانی هستی و نه در زمین میبینمت
در نا خدای من طنین ،دارد فقط کلام تو
ای کهکشان آرزو شاید ستاره بگذرد
از تیره گیهای دلم، در آسمان شام تو
مرا به بند می کشی در کوچه های انزوا
من وحشیانه می شوم ،بی تازیانه رام تو
این خواهش صبور من با هرچه هست و نیستم
باشد کبوتری شود ،از من به روی بام تو
مرا نوید می دهند این لاله های سر به مهر
که عشق زنده می شود با گوشه ی پیام تو
این که در بازی دل، باخته ام حرفی نیست
مهر تو بر دلم آویخته ام حرفی نیست
مانده ام با تو چرا زخم زبانم میزنی
این که افسرده ی دلسوخته ام حرفی نیست
انتظارت می کشم شاید بیایی دیدنم
من خودم چشم به در دوخته ام حرفی نیست
عاقبت این عشق آتش می کشد جان مرا
این که آتش را خود افروخته ام حرفی نیست
می روی و من اسیرت می شوم در خویشتن
این قفس را من خودم ساخته ام حرفی نیست
حرف هایی در دلم ماند و زمان از دست رفت
تا جوانی در میان کوچه ی بن بست رفت
چای میریزم ،کنار پنجره چشم انتظار
قاصدک هم بی خبر دست نسیمی جست رفت
یک نفر آمد میان کوچه ی دلتنگی ام
بی نشان از شادی و با غصه ها هم دست رفت
برف می بارید و آدم برفی تنها شدم
شال خود را بی صدا برگردن من بست رفت
درخیالم با قدم هایش به راه افتادم و
او به شهر و مردم آلوده اش پیوست رفت
شعر می بافم ز خود، شاید خیالاتی شدم
بی خبر آمد نویدی، بی صدا و مست رفت
درحال طرب در دل تب می سوزم
از دست فلک همچو رطب می سوزم
می پیچم و در بیچش اندام تو من
از تشنه گی حسرت لب می سوزم
ای کاش که ما را شبی می بلعید
با عطر تنت در دل شب می سوزم
کس واژه عشق و کفر معناش نکرد
این چیست که در دست طلب می سوزم
از سرخی سیب لب حواست که من
آدم شده از دوری رب می سوزم
عمریست نو ید و سخن عشق زبانش
از دست همه سیب و سبب می سوزم